|
سلام.
نا سلامتی ما توی فرجه تشریف داریم و باید تمام وقت در حال چیز خوانی(یعنی همون خر خوانی ) باشیم!ولی مگه این ترنت !اجازه میده؟
از بیست و سوم امتحانا شروع میشه ولی هر کاری می کنم نمی تونم روی درسا تمرکز کنم.یکی از جزوه ها رو بر میدارم و شروع به درس خواندن می کنم ، یکدفعه که به خودم میام می بینم حواسم صد و هشتاد درجه پرت مسائل دیگه شده.یک ساعت -دو ساعت-سه ساعت...ساعت ها و ساعت ها به مسائل مختلف فکر می کنم ولی باز سر جای اول خودم هستم....فکر می کنم توی یه راهروی تنگ و باریک گرفتار آمدم که هیچ راهی جز پیش رفتن توی اونو ندارم.هر کاری می کنم از این راهرو خارج بشم نمیشه.راه جلو رفتن که به سمت ناکجا آباده.راه عقب رفتن هم وجود نداره.فکر می کنم بهتر باشه همینطوری به این راه ادامه بدم.حتی اگه سالها طول بکشه تا به آخر این راه برسم....(هر چند که می دانم آخری وجود نداره)
بگذریم....
چند شب پیش توی ارکات چرخ می زدم دیدم یکی از دوستان کتابی رو معرفی کرده و گفته کتاب مناسبیه و لینک دانلودشو هم اونجا قرار داده.من اون کتابو دانلود کردم و همون شب اونو تا آخر خوندم.(تاساعت دو نصفه شب طول کشید تا تمامش کردم!)
کتاب خوبیه.بعضی از جملاتی که توی این کتاب آمده واقعا زیبا هستن.حیفم آمد که به تنهایی از جملات این کتاب لذت ببرم.ممکنه شما این کتابو قبلا خونده باشید. من چند تا از اون جملاتی که به نظرم زیباتر آمد رو اینجا قرار میدم.هر کی دوست داشت می تونه کتاب رو از این لینک دانلود کنه.
نامه های عاشقانه ی یک پیامبر-جبران خلیل جبران-
این هم از کامنتی که برای این کتاب توی ارکات درست شده.
-خوشا به حال شما که اکنون گرسنه اید،زیرا که سیر خواهید شد.خوشا به حال شما که اینک گریانید،چرا که خواهید خندید.
-آیا تو آن را که درآتشدانی عظیم،می سوزد و می گدازد، می شناسی؟و می دانی که این شرر ،هر وجود پلیدی را به خاکستر دگرگون می کند و ففط آن چه را که راست است ، در روح بر جا می گذارد؟
-هیچ کس نمی داند مرز بین دلشادی و درد کجاست؛ اغلب می اندیشم جدایی آن ها از هم غیر ممکن است.تو آنقدر شادی به من می بخشی که به گریه در می آیم، و آنقدر رنجم می دهی که به خنده می افتم.
-موضوع خود زندگی است، نه شعف یا درد یا شادی یا ناشادی.نفرت به همان اندازه ی دوست داشتن خوب است.
-من حقیقی هستم، اونیز:این دو حقیقت یکدیگر رادوست داند-همین!
-این روزها مردم همه مرده اند، چون کسی را نمی یابند که دوستش بدارند.
-اشخاصی که به اجبار می کوشند که جالب باشند، بیشتر از همیشه نفرت انگیز می شوند.
-انسان باید جنگیدن برای نیت ها و رویاهای خود را بیاموزد، چون این نیز بخشی از امانت پروردگار در این سیاره است.
-خداوند تو را حفظ کند و با توباشد.هر چه خسته تر باشی ،او نزدیک تر است.
- شعور یک گیاه، در وسط زمستان، از تابستان گذشته نمی آید، از بهاری می آید که فرا می رسد.گیاه به روزهایی که رفته نمی اندیشد، به روزهایی می اندیشد که می آید.اگر گیاه یقین دارند که بهار خواهد آمد،چرا ما باور نداریم که روزی خواهیم توانست به هر آنچه می خواهیم، دست یابیم؟
-به چه مهر ورزیدن مشکل بنیادی انسان است.اگر ما راه حل آن را بیابیم -که به هر چه ممکن است مهر بورزیم- در می یابیم که حقیقت اینگونه عشق ورزیدن را دوست دارد، و هیچ عشق دیگری،پایدارتر، وجود ندارد.
-نمی توانیم سرشت خداوند را به تمامی درک کنیم، چون او نیستیم، اما دست کم می توانیم با نگریستن به تجلیات مرئی او ، آگاهی مان را برای رشد آماده کنیم.
-سکوت دردناک است اما در سکوت است که همه چیز شکل می گیرد.
-یک روح متعالی همواره با رسالتی زاده می شود...هر انسان دیگری نیز رسالتی دارد.
-در جنگ به خاطر پیچیدگی ها زندگی می کنیم، و از یاد می بریم که نگریستن به دشت ها، بیشتر از همه چیز برای درک خدواند کافی است.
-خداوند پشت هزار پرده نور است.با گذر از این پرده ها ، جهان پایان می گیرد، و خداوند نزدیک تر می شود.
-یگانه شیوه توجیه زندگی روزمره مان، مهر ورزیدن و کار کردن، با بهترین بخش وجودمان است.باید قلب را به کار گیریم، و جهان را با دیدگانی ببینیم که اشک- چه برای شادی و چه به خاطر اندوه- همواره از آن جاری است.
-ملکوت خداوند در درون ماست.آیا می توان انسان بیچاره ای را تصور کرد که ملکوت خداوند را در قلب خود دارد؟
-قلبت را دنبال کن.قلب تو راهنمای راستین تو در هر کار عطیم است.
-هربار که دو عاشق با هم ملاقات می کنند، در حقیقت چهار آوا هستند که سخن می گویند.دو تا از آنها مرئی هستند ؛ رابطه ای متفاوت از دو آوایی دارند که نامرئی هستند.شاید دو آوای مرئی، مشغول بحثی خشونت بار در زمینه مسائل مادی باشند، اما روح آنها در صلح هستند و آرزو دارند به یکدیگر نزدیک شوند.
-ما نه مولد نور ، که فقط پرتوهایی از این درخشش عظیم هستیم.
-عشق چیزی است که بیشتر از هر چیزی داشتنش را دوست داریم، وبیشتر از هر چیزی دادنش را دوست داریم. و هیچ کس در نمی یابد که عشق ، همان چیزی است که همواره داده می شود و پذیرفته نمی شود.
-هنر، تلاش برای تجربه چیزی است که نوع بشر دوست دارد.در تمام ادوار زیبایی را دوست داشته ایم.نه فقط هر آن چه زیباست ، خوب است؛که هر آنچه خوب است زیباست.
-دو روح همانند وجود ندارد.در دوستی و در عشق، دو نفر ،برای دست یافتن به چیزی آستین بالا می زنند، که اگر تنها باشند، نمی توانند به دست آورند.
-درد می تواند آفریننده باشد.برخی انسانها به این نتیجه می رسند که بهترین چیز در زندگی ، شاد بودن است، برخی دیگر رنج بردن را به کار می برند، اما بیشتر انسانها هیچ یک را بر خود روا نمی دارند: پس به هیچ یک نمی رسند و فقط از میان زندگی می گذرند....
(این هم از شعر زیبای آسیمه سر" از آلبوم نون و دلقک-محمد اصفهانی")
آسیمه سر رسیدی از غربت بیابان
دلخسته دیدمت از آوار خیس باران
وامانده در تبی گنگ ناگه به من رسیدی
من خود شکسته از خود در فصل نا امیدی....
در برکه ی دوچشمت نه گریه و نه خنده
گم کرده راه شب را سرگشته چون پرنده
من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم
پیدا نمی شدی تو شاید که مرده بودم
من با تو خو گرفتم از خنده ات شکفتم
چشم تو شاعرم بود تا این ترانه گفتم
در خلوت سرایم یکباره پر کشیدی
آنگاه ای پرنده بار دگر پریدی...
من ره به خلوت عشق هرگز نبرده بودم
پیدا نمی شدی تو شاید که مرده بودم
 
|
:جستجو
